@article {
author = {Modfegh , Mohammad dawood and Sharafoddin, Seyyed hosein},
title = {روش‌شناسی نظریه‌ی اجتماعی امیل دورکیم},
journal = {معرفت فرهنگی اجتماعی 17، زمستان 1392},
volume = {5},
number = {1},
pages = {43-70},
year  = {2014},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8582},
eissn = {2980-8308},
doi = {},
abstract = {Emile Durkheim’s main concern is social solidarity. Accordingly, most of his theories pivot in some way on this basic issue. His theories are the genesis of a kind of methodology, according to which independent existence and regarding social realities as objects in a completely secularist view in relation to ontology. Therefore, treating exact natural sciences and human sciences in relation to epistemology as identical, reducing man’s identity to a social identity and regarding social actors' attitude towards social structures in relation to anthropology as passive are some of the most important epistemic foundations of this theory. These very epistemic foundations make the acceptance of this theory problematic in view of the methodology of neo-Sadrian philosophy. The methodology based on gradation in existence, metaphysical as well as physical kinds of existence in relation to ontology, revelatory, intuitive and intellectual methods as well as the empirical method and thus combining the empirical and intellectual explanation, the interpretation and criticism in relation to epistemology and human immaterial soul and man's invariable identities as well as variable social identities in relation to anthropology are considered among the most important epistemic foundations of this methodology. This incompatibility and confrontation between these two methodologies necessitates more precision in applying this theory when modern science is reconstructed and religious science is revised. 
},
keywords = {Method, methodology, ontology, epistemology, anthropology, social theory, Durkheim, },
title_fa = {روش‌شناسی نظریه‌ی اجتماعی امیل دورکیم},
abstract_fa ={دغدغه‌ی اساسی امیل دورکیم هم بستگی اجتماعی است. بر این  اساس، بیشتر نظریات او به  نحوی حول این مسئله‌ی اصلی می چرخد. نظریات او آبشخور روش شناسی ای است که طبق آن هستی استقلالی و شیء  انگاری واقعیت های اجتماعی با نگاه تماماً سکولاریستی در مقام هستی شناسی، و به   تبع آن یک سان انگاری علوم دقیقه‌ی طبیعی و انسانی در مقام معرفت شناسی و تقلیل ماهیت انسان به  هویت اجتماعی و منفعل در نظر گرفتن کنشگران اجتماعی در برابر ساختارهای اجتماعی در مقام انسان شناسی، از جمله مهم ترین مبانی معرفتی این نظریه به شمار می آیند. همین مبانی معرفتی است که پذیرش این نظریه را در نگاه روش شناسی حکمت نوصدرایی با مشکل روبه رو می سازد؛ روش شناسی ای که بر اساس تشکیک در هستی، هستی های ماورای طبیعی علاوه بر هستی های مادی در مقام هستی شناسی، روش وحیانی، شهودی و عقلانی علاوه بر روش تجربی و بنابراین جمع میان تبیین تجربی و عقلی، تفسیر و انتقاد در مقام معرفت شناسی و نفس مجرد انسانی و هویت های لایتغیر و ثابت او علاوه بر هویت های اجتماعی متغیر در مقام انسان شناسی از مهم ترین مبانی معرفتی آن محسوب می شوند. همین ناسازگاری و رویارویی دو روش شناسی است که دقت بیشتری را در به  کارگیری این نظریه در فرایند بازسازی علم مدرن و بازخوانی علم دینی می طلبد.},
keywords_fa = {انسان‌شناسی ,روش ,هستی‌شناسی ,معرفت‌شناسی ,روش‌شناسی ,دورکیم ,نظریه اجتماعی ,},
url = {https://marefatefarhangi.nashriyat.ir/node/169},
eprint = {https://marefatefarhangi.nashriyat.ir/sites/marefatefarhangi.nashriyat.ir/files/article-files/2004801.pdf}
}