@article {
author = {Ya’qubi , Abdolrasuol},
title = {معناشناسی واژه‌ی روحانیت},
journal = {معرفت فرهنگی اجتماعی 12، پاییز 1391},
volume = {3},
number = {4},
pages = {5-20},
year  = {2012},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8582},
eissn = {2980-8308},
doi = {},
abstract = {The semantics of the term "spirituality" begins with reviewing the terms spirit, spiritual and spirituality. In its most literal applications, the term spirit means soul and psyche which has an opposite meaning to body. When it is used as an adjective for another entity, this entity takes the meaning of a spiritual and pure entity. The term "spirit" in its technical meaning, whether philosophical or sociological or even in other sciences, has different meanings. In philosophy, it refers to immaterial substance and intellective soul and in sociology to those who graduated in seminary sciences. The semantics of this term continues by reviewing its application in the history of literature of Iran and Persian books.  In answering the question when and why the term "spiritual" has been applied to those who graduated in seminary sciences in the history of literature of Iran, the present paper provides three analyses: 1- similarities made by Orientalists; 2- Shiite scholars' capacity for applying the term to them; 3- religious scholars' transition from intellectual life to social life.
},
keywords = {spirit, spiritual, spirituality, religious scholars, constitution, semantics, },
title_fa = {معناشناسی واژه‌ی روحانیت},
abstract_fa ={معناشناختی واژه‌ی روحانیت با بررسی واژگان روح، روحانی و روحانیت آغاز می شود. در بیشتر کاربردهای لغوی، روح به معنای روان و نفس است که معنایی مقابل جسم دارد. هنگامی که این واژه با موجودی دیگر همراه می شود، معنای موجودی معنوی، طیب و طاهر می گیرد. روح در معنای اصطلاحی آن، چه اصطلاح فلسفی و چه اصطلاح جامعه شناختی، یا حتی علوم دیگر، معانی مختلف می یابد. در فلسفه بر جوهر مجرد و نفس ناطقه و در جامعه شناسی بر دانش آموختگان علوم حوزه، اطلاق می شود.
معناشناختی این واژه با بررسی کاربرد آن در تاریخ ادبیات و کتاب های ایران، ادامه یافته است. این بررسی در پاسخ این پرسش که کاربرد این واژه از چه زمانی و چرا در تاریخ ادبیات ایران، برای اشاره به دانش آموختگان علوم حوزوی، به کار رفته است؟ سه تحلیل را به دست داده است: 1ـ مشابهت سازی شرق شناسان؛ 2ـ استعداد و ظرفیت عالمان شیعه برای تسری دادن معنای لغوی به آنان؛ 3ـ گذار روحانیت از حیات علمی به حیات اجتماعی.},
keywords_fa = {روح، روحاني، روحانيت، علما، مشروطه، معناشناسي. ,},
url = {https://marefatefarhangi.nashriyat.ir/node/118},
eprint = {https://marefatefarhangi.nashriyat.ir/sites/marefatefarhangi.nashriyat.ir/files/article-files/2001072.pdf}
}