@article {
author = {Futoohiyan, Ali and Abdi, Hasan},
title = {بررسی رابطه‌ی انسان‌شناسی و روش‌شناسی در پارادایم‌های اثبات‌گرایی و رئالیسم انتقادی},
journal = {معرفت فرهنگی اجتماعی 11، تابستان 1391},
volume = {3},
number = {3},
pages = {87-100},
year  = {2012},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8582},
eissn = {2980-8308},
doi = {},
abstract = {The present paper examines and comments on the anthropological and methodological foundations of two paradigms of positivism and critical realism and their influence on one another. An argumentative-demonstrative method is used in this paper to demonstrate the idea that the components of each paradigm in an epistemic system are logically related and the acceptance of every component necessitates the acceptance of the other components. Since the paradigm of positivism has a mechanical attitude about man, it adopts a model taken from natural sciences in its methodological foundations, appeals to a kind of descriptive method as a reliable method free from value and considers quantitative method to be sufficient. On the other hand, since the paradigm of critical realism considers man to have a social identity, it considers the presuppositions agreed upon by individuals in communicative action as one of the important elements of its methodological judgment in its method and since it has a realistic concern, it considers practical adequacy as another element of its methodological judgment. For gathering the data, this paradigm combines quantitative and qualitative methods and considers that neither of them can be sufficient by itself. 
},
keywords = {methodology, anthropology, Positivism, critical realism, realism, },
title_fa = {بررسی رابطه‌ی انسان‌شناسی و روش‌شناسی در پارادایم‌های اثبات‌گرایی و رئالیسم انتقادی},
abstract_fa ={این مقاله درپی بررسی مبانی انسان شناختی و روش شناختی دو پارادایم اثبات گرایی و رئالیسم انتقادی بوده، مبانی انسان شناسی و روش شناسی هریک از پارادایم های اثبات گرایی و رئالیسم انتقادی را بررسی و نقد می کند؛ سپس به تأثیر و تأثر این دو مؤلفه بر همدیگر در هریک از پارادایم ها خواهد پرداخت. 
روش استفاده شده در این نوشتار استدلالی ـ برهانی است و هدف از ارائه‌ی آن بیان این مطلب است که مؤلفه های هر پارادایم در یک منظومه‌ی معرفتی با هم ربط منطقی دارند و پذیرش هر مؤلفه به طور ضمنی، پذیرش دیگر مؤلفه ها را نیز در بر خواهد داشت. پارادایم اثبات گرایی ازآنجاکه نگرشی مکانیکی به انسان دارد، در مبانی روشی خود از علوم طبیعی الگوبرداری می کند؛ به همین دلیل، به نوعی روش توصیفی فارغ از ارزش به مثابه‌ی روشی معتبر روی می آورد و روش کمّی را به منزله‌ی راهی برای کسب اطلاعات کافی می داند. پارادایم رئالیسم انتقادی ازآنجاکه انسان را دارای ماهیت اجتماعی می داند، در روش خود پیش فرض های مورد توافق افراد در کنش ارتباطی را یکی از ارکان قضاوت روشی می داند و چون دغدغه‌ی رئالیستی نیز دارد، کفایت عملی را نیز از دیگر ارکان قضاوت روشی خود می شمرد. برای جمع آوری اطلاعات قایل به ترکیب روش کیفی و کمّی است و هیچ یک را به تنهایی کافی نمی داند.},
keywords_fa = {روش‌شناسى ,انسان‌شناسى ,اثبات‌گرایی ,رئالیسم انتقادی ,واقع‌گرایى ,فلسفه علم اجتماعی ,},
url = {https://marefatefarhangi.nashriyat.ir/node/113},
eprint = {https://marefatefarhangi.nashriyat.ir/sites/marefatefarhangi.nashriyat.ir/files/article-files/8700.pdf}
}